Í minningu Jóa tengdapabba

Elsku Jói tengdapabbi kvaddi okkur þriðjudaginn 1. apríl og sameinaðist Hildi sinni í Sumarlandinu.

Í upphafi var Jói ekki sáttur við val sonarins á konu en það breyttist fljótt. Við urðum afskaplega góðir vinir og gátum rætt saman um allskonar mál, persónuleg, viðkvæm og allt þar á milli. Við heilsuðumst yfirleitt á sama veg hvort sem hann kom í Hlíðarveginn eða ég í Vesturgötuna og ég sagði:

Hvað segir þú í dag? „Fátt þá segir einum af“ sagði hann ævinlega.

Á þessum 35 árum sem við höfum átt samleið hefur auðvitað ýmislegt á dagana drifið. Við Helgi nutum þess sannarlega að eiga þau Hildi að ekki síst þegar ég fór í kennaranámið. Barnabörnin nutu þess að eiga að ömmu og afa sem voru alltaf til staðar og ekki síst Jódís Jana sem var mikið í Vesturgötunni og naut þess að vera með afa og ömmu og vafði þeim um fingur sér.

Áður en ég kynntist Jóa hafði hann glímt við þunglyndi og bakveiki sem reyndi mikið á bæði hann og fjölskylduna. Jói glímdi líka við mikla innilokunarkennd/fóbíu sem hamlaði honum á ýmsa vegu. Hann keyrði t.d. ekki sjálfur í gegnum Múlagöngin og fannst afar óþægilegt að fara þau yfirleitt. Hann valdi sér líka gjarnan sæti við borðsenda í veislum. Þetta er líklega sjúkdómur sem fólk getur illa sett sig í sporin nema hafa reynt. Jói greindist svo með Parkison fyrir um áratug og ristilkrabbamein sem hann sigraðist á um stund en tók sig upp í fyrra og hafði dreift sér í lifrina. Dæmi um húmorinn í Jóa, sem sagði við þær fréttir: „að þar væri nú ábyggilega ekki við drykkjuskap að sakast“ enda bindindismaður alla tíð.  

Við Jói deildum áhuga á enska boltanum þó með sitthvoru liðinu héldum við. Hann var mikill íþróttamaður sjálfur á árum áður og spilaði með Leiftri og oft rifjuðu þeir Helgi upp heilu fótboltaleikina í smáatriðum. Eitthvað sem ég gat illa skilið hvernig þeir myndu svo vel. Hann og Helgi fóru í pílagrímsferð til Anfield þegar hann varð sextugur og hafði hann mjög gaman af. Jói fór líka fyrir því að byggt yrði félagshús við knattspyrnuvöllinn og skildu þeir feðgar eftir ansi mörg handtök og tíma við að koma því upp.

Jói var smiður, afskaplega vandvirkur og vildi hafa hlutina alveg uppá punkt og prik. Þegar hann var „hættur“ að vinna þá smíðaði hann m.a. arna sem mörg í fjölskyldunni og fleiri eiga. Hann hjálpaði heldur betur til þegar við Helgi keyptum gamla pósthúsið í Ólafsfirði og gerðum þar gisti- og kaffihús. Gistieiningin fékk nafnið Gistihús Jóa en kaffihúsið Kaffi Klara, eftir mömmu minni, og starfar undir síðarnefnda nafninu í dag.

Jói var mikill vísnamaður og barnabörnin fengu oft að spreyta sig á að muna þær á milli heimsókna þegar hann byrjaði á fyrstu setningunni og þau áttu að halda áfram. Hér er ein góð sem sögð var ansi oft.

„Jói Helga fyrstur inn á gólfið gekk,

glæsilega tyllti hann sér niður á bekk.

Ungu frúrnar horfðu á þennan glæsilega svein,

ein eða tvær ráku upp stórkostleg vein.“

Jói greip Hildi oft á eldhúsgólfinu í dans og hóf upp raust sína, gjarnan bara eina setningu þó, man ég sérstaklega eftir laginu „La donna è mobile“. Þetta er líklega í blóðinu því Helgi minn grípur mig gjarnan í dans á eldhúsgólfinu líka.

Við Jói gerðum saman sviðasultu fyrir hver jól og nutum samverunnar og spjallsins. Það verður óneitanlega breyting á fyrir næstu jól og þá er gott að geta yljað sér við minningarnar.

Ást og væntumþykja kalla fram sorg og söknuð en líka minningar um ljúfar samverustundir sem er svo óendanlega mikilvægt. Tilveran verður óneitanlega öðruvísi án þín en minningin um hlýjan, hjálpsaman og góðan tengdapabba geymi ég í hjarta mínu. 

Ég kveð þig með þessu ljóði elsku Jói.

En komin eru leiðarlok

og lífsins kerti brunnið

og þín er liðin æviönn

á enda skeiðið runnið.

Í hugann kemur minning mörg,

og myndir horfinna daga,

frá liðnum stundum læðist fram

mörg ljúf og falleg saga.

Þín vinartryggð var traust og föst

og tengd því sanna og góða,

og djúpa hjartahlýju og ást

þú hafðir fram að bjóða.

Og hjá þér oft var heilla stund,

við hryggð varst aldrei kenndur.

Þú komst með gleðigull í mund

og gafst á báðar hendur.

Svo, vinur kæri, vertu sæll,

nú vegir skilja að sinni.

Þín gæta máttug verndarvöld

á vegferð nýrri þinni.

Með heitu, bljúgu þeli þér

ég þakka kynninguna,

um göfugan og góðan dreng

ég geymi minninguna.

(Höf. ók.)

Þín tengdadóttir Bjarkey